در یکی از روزها بین تاریخ ۲۱ سپتمبر و ۱۱ نومبر سال ۱۶۲۱ میلادی، ۵۳ مرد، زن و کودک انگلیس همراه با حدود ۹۰ عضو یک قبیله بومی امریکا، جشنی را به خاطر شکرگزاری برداشتن نخستین حاصلات در محل بود و باش جدید شان در مستعمره پلی موت در مسچوستس امروزی، برگزار کردند.
این افراد به خاطر بسیاری چیزها، شکرگزار بودند. درست یک سال پیش از برگزاری این جشن، در اواسط نومبر ۱۶۲۰ میلادی، این افراد با یک گروه ۱۰۲ نفری مهاجران و ۳۰ عملۀ کشتی مسما به "می فلاور" به سواحل امریکای شمالی رسیدند. این افراد اعضای گروه مخلصین بودند، فرقۀ مذهبی جدایی طلب که تندرو تلقی می‌شد و روی همین دلیل، فعالیت این گروه در سرزمین اصلی شان از سوی حکومت انگلستان ممنوع اعلام شده بود.
این گروه که از آزار و اذیت در اروپا به ستوه آمده بود، روانه سفر به مستعمره ویرجینیا در امریکای شمالی شد. اما هوای سرد زمستانی سبب شد تا کشتی حامل این گروه در کیپ کاد، در ۳۵۰ کیلومتری شمال شرق مقصد اصلی سفر شان، لنگر بیاندازد.
با این همه، این مهاجران امیدوار تصمیم گرفتند در همین ساحه و در کنار خلیجی که کشتی شان در کیپ کاد نخست لنگر انداخته بود، به تشکیل یک مجتمع بپردازند، جاییکه آنان بتوانند زندگی تازه را با باور های مذهبی خود شان، آغاز کنند.
سال نخست برای این مهاجران دشوار بود و نزدیک بود که آنان نابود شوند. گرسنگی، شیوع امراض و شرایط جوی دشوار سبب شد تا تقریباً نیمی از ۱۰۲ مهاجر در ظرف یک سال، جان‌های شان را از دست بدهند. اما با آمدن فصل تابستان، مهاجران حاصلات خوب از زمین‌های زراعتی شان برداشتند و در فصل پاییز، ۲۲ مرد، چهار زن، نه پسر جوان، پنج دختر جوان و ۱۳ کودک در کنار همسایگان شان از قبیله بومی "وامپانواگ" برداشتن حاصلات شان را جشن گرفتند.
مسچوستس نخستین ایالتی نیست که ادعا می‌کند نخستین روز شکرگزاری در آن تجلیل شده است. اسناد متعدد تاریخی نشان می‌دهد که کاوشگران اسپانیایی و سایر مهاجران انگلیس نیز از روز شکرگزاری به حیث یک رویداد مذهبی پیش از سال ۱۶۲۰ در فلوریدا، تکزاس، مین و ویرجینیا تجلیل می کردند. با اینحال، این رویدادها محافل پراکندۀ محلی بودند که از آزمون روزگار زنده به در نیامد.اما دادخواهی قوی و شدید ایالت مسچوستس سبب شد تا ابراهام لنکان، رییس جمهور وقت امریکا در سال ۱۸۶۳ برای نخستین بار دستور تجلیل رسمی از روز شکرگزاری را در تمام ایالت های این کشور صادر کند. سپس رییس جمهور فرانکلن دیلانو روزولت، دستور تجلیل از روز شکرگزاری را در هفتۀ چهارم ماه نومبر هر سال صادر کرد.
تجلیل از روز شکرگزاری توسط مهاجران به حیث مراسم دعاخوانی به خاطر سپاسگزاری آغاز شد، مهاجرانی که اگر حمایت همسایگان بومی شان را نمی داشتند، با احتمال زیاد در سال اول مهاجرت شان در شمال امریکا از بین رفته بودند. در عصر کنونی، تجلیل از روز شکرگزاری به گونه سنتی تجمع اعضای خانواده و دوستان در کنار هم می باشد، اما تهدید ناشی از شیوع کروناویروس سبب خواهد شد تا بسیاری امریکاییان از این روز به تنهایی تجلیل کنند، اما با آنهم از شانس داشتن یک آینده درخشان، سپاسگزاری خواهند کرد.