در چهارمین پنجشنبه ماه نومبر، امریکایی‌ها روز شکرگزاری را برگزار می‌کنند. اگرچه این تعطیلات شبیه جشن‌های سنتی برداشت محصول است که در جوامع زراعتی با قدمت هزاران سال پیش باز می‌گردد، اما روز شکرگزاری به یادبود از تجربه اولین اروپایی‌هایی است که در شمال شرق ایالات متحده امروزی ساکن شدند.
آنان زایران و پیروان سختگیر مسیحی بودند که خواهان جدایی کامل از مرجعیت کلیسای انگلیس بودند و در نتیجه در انگلستان تحت آزار و اذیت قرار گرفتند. بنابراین، در سپتمبر ۱۶۲۰، ۱۰۲ مهاجر، که بیشتر آنان زایر بودند و ۳۰ خدمه سوار بر یک کشتی به نام می فلاور به سمت قارۀ امریکا حرکت کردند.
زایران می‌دانستند که از آنجاییکه سفر آنان توسط دولت انگلیس تمویل نشده و بدون یک رهبر منصوب شده صورت گرفته است، باید با اجماع خود استعمارگران حکومت کنند. به همین دلیل، حتا پیش از رسیدن کشتی می‌فلاور به خشکه، مسافران پیش‌نویس پیمان می‌فلاور را تهیه کردند، سندی که نوید همکاری میان مهاجران را می‌دهد. این پیمان تصریح می‌کرد که تصمیم‌گیری‌ها با رای‌گیری گرفته می‌شد که اولین تجربه دموکراسی در میان اروپایی‌ها در امریکای شمالی بود. این سند توسط بیش از نیمی از مسافران مرد، اعم از زایران و غیر زایران، امضا شد و با حکمیت اکثریت تصویب شد.
فقط ۵۳ نفر از مهاجران اولیه زنده ماندند تا بهار سال بعد را ببینند. اما تابستان محصول خوبی به ارمغان آورد و در خزان ۱۶۲۱، اعضای باقی مانده از مستعمره پلیموث، همانطور که خانه جدید خود را نامگذاری کردند، برای بقای خود جشن گرفتند. حدود ۹۰ نفر از مردم بومی Wampanoag که با غذا و آموزش به مهاجران کمک کرده بودند و اینکه چگونه خانه‌هایی بسازند تا در برابر آفات طبیعی مقاومت کند، با آنان ملحق شدند.
این جشن به مدت سه روز به طول انجامید و در طی آن استعمارگران انگلیسی و مردم قبایل بومی به طور مسالمت آمیز معاشرت کردند. زایران برای ضیافت خود سبزیجات بومی، مرغ آبی و غاز تهیه کردند. و Wampanoag با گوشت گوزن با آنها سهیم شدند.
جشن شکرگزاری، طوری که امروزه جشن گرفته می‌شود، ریشه در قرن ۱۹ دارد. در طول جنگ داخلی امریکا، به تعطیلی رسمی تبدیل شد تا بدین وسیله وحدت ملی ترویج شود. و پختن فیل مرغ که در حال حاضر سنتی است به غذای اصلی روز شکرگزاری تبدیل شد، زیرا این پرنده بزرگ می‌توانست تمام خانواده را، با هزینه کم تغذیه کند.
اگرچه این تعطیلات در طول قرن‌ها تکامل یافته است، اما روز شکرگزاری و تصویر آن از زایران و بومیان امریکایی که با هم جشن می‌گیرند، نمادی از صلح بین فرهنگ ها، آزادی مذهبی و رفاه است که ایالات متحده به شهروندان و تازه واردان خود از سراسر جهان، هنوز هم ارایه می دهد