Но, тој е ден за да им се оддаде почит на работниците во земјата и нивниот придонес за просперитетот на САД.
Низ поголемиот дел од втората половина на 19. век и продолжувајќи во првата четвртина на 20. век, овие мажи и жени жестоко се бореа за правата што многумина од нас ги земаат здраво за готово денес. Благодарение на нив имаме петдневна, 40-часовна работна недела, побезбедни работни услови, платено отсуство кога сме болни или кога ни треба време за одмор и релаксација. Тие сфатија дека децата треба да ги поминуваат деновите во училиште, да се подготвуваат за подобра иднина, да не работат во рудниците за јаглен, или да ја берат жетвата во полињата или да ги метат подовите во челичарниците.
„Татко ми ме научи уште од мали нозе дека работата е многу повеќе од плата“, рече претседателот Џо Бајден. „Се работи за достоинство, почит и вашето место во заедницата. Се работи за тоа да можете да ги погледнете вашите деца в очи и да ги уверите дека работите ќе бидат во ред. Кога Американците одат на работа секој ден, тие не само што заработуваат за живот - тие се стремат кон живот со надеж за иднината. Притоа, тие ја градат, водат, се грижат и ја развиваат нашата нација“.
Од најраните денови на движењето, работничките лидери сфатија дека без економска слобода за работничката класа, нема да има слобода или слобода за мнозинството Американци. Тие сфатија дека само со едногласно дејствување, со комбинирање на нивните напори и гласови преку една кампања и протести и штрајкови преку друга, ќе ја добијат правичната плата, пристојните работни услови и достоинството што го заслужуваат.
„Вредните Американци се столбот на нашата земја“, рече претседателот Бајден. „Средната класа ја изгради Америка - а синдикатите ја изградија средната класа. Сè што поддржува одржлив живот на средната класа беше овозможено од синдикатите, а на Денот на трудот им оддаваме чест на сите оние работници - и нивното трајно движење - кои ја одржуваат нашата економија во движење и ја прават нашата нација силна“.