در اولین دوشنبه ماه سپتمبر هر سال، امریکایی‌ها روز کارگر را گرامی می‌دارند. امروزه، اکثریت از این رخصتی به عنوان پایان رسمی تابستان تجلیل می‌کنند که میله‌ها، گردهمایی‌های خانوادگی و رسم گذشت‌ها بخشی از آن است. اما این روز بیشتر برای قدردانی از کارگران امریکایی و سهم‌گیری آنان در رفاه ایالات متحده است.
در طول نیمهٔ دوم قرن ۱۹ و ربع نخست قرن ۲۰، مردان و زنان کارگر امریکایی برای به دست آوردن حقوقی که اکثر مان امروز آن را بدیهی می‌پنداریم، مبارزهٔ سختی کردند. به برکت مبارزات آنان، در عصر حاضر، پنج روز، ۴۰ ساعت در هفته کار کرده از شرایط مصوون کاری، رخصتی مریضی و مرخصی برای تعطیل و استراحت برخوردار استیم. آنان درک کردند که فرزندان باید روز شان را در مکتب سپری کرده و برای آیندهٔ بهتر آماده شوند، نه اینکه سطل‌های ذغال را در معادن حمل کرده یا به جمع آوری حاصلات در کشتزارها و یا هم پاک‌کاری فرش کارخانه‌های آهن مشغول باشند.
جو بایدن، رییس جمهور ایالات متحده، گفت: "پدرم از زمان بسیار جوانی برایم یاد داد که وظیفه چیزی بسیار بیشتر از معاش بوده و بحث وقار، احترام و جایگاه اجتماعی است. بحث این است که به چشمان فرزندانت نگریسته و به آنان اطمینان دهید که همه چیز به خوبی به پیش می‌رود. زمانیکه امریکایی‌ها همه روزه به کار می‌روند، آنان تنها نفقه پیدا نکرده بکله زندگی آمیخته با امید به آینده را دنبال می‌کنند. به این ترتیب آنان ملت مان را ساخته، به پیش می‌رانند، مراقبت می‌کنند و رشد می‌دهند."
از نخستین روزهای جنبش، رهبران کارگران درک کردند که بدون آزادی اقتصادی برای طبقه کارگر، آزادی و حریت برای اکثریت امریکایی‌ها وجود نخواهد داشت. آنان درک کردند که تنها با عملکرد متحدانه، ترکیب کردن تلاش‌ها و صداهای شان از طریق یک کمپاین واحد و تظاهرات و تحصن یکی پی دیگر، خواهند توانست که برندهٔ مبارزه برای حقوق منصفانه، شرایط درست کاری و وقار درخور شان شان شوند.
جو بایدن گفت: "امریکایی‌های سخت‌کوش ستون فقرات کشور ما هستند... طبقۀ متوسط امریکا را ساخت - و اتحادیه‌ها، طبقۀ متوسط را ساختند... هر چیزی که از زندگی پایدار طبقۀ متوسط حمایت می‌کند توسط اتحادیه‌ها ممکن شد و در روز کارگر ما از همۀ آن کارگران - و جنبش پایدار آنان - که اقتصاد ما را متحرک و ملت ما را قوی نگه می‌دارد، قدردانی می‌کنیم."