ایران یکی از کشورهایی است که شهروندان خارجی و دو تابعیته را برای نفوذ سیاسی به گونۀ اندوه‌بار استفاده می‌کند. در کنار سایر شهروندان خارجی، چندین شهروند ایالات متحده هم اکنون غیر عادلانه و غیرقانونی در ایران بازداشت شده اند.
یکی از آنان باقر نظامی، مقام پیشین صندوق پولی ملل متحد برای کودکان [یونیسف] است. حکومت ایران این شهروند امریکایی ایران‌تبار را که ۸۴ سال عمر دارد، سال گذشته به خاطر جدی بودن مشکلات صحی اش از زندان رها کرد، اما او را از ترک کردن آن کشور منع کرده است.
نظامی پنج سال پیش زمانی بازداشت شد که به هدف دیدار پسرش، سیامک، به ایران سفر کرد. سیامک که یک تاجر است در سال ۲۰۱۵ به گونۀ غیرقابل توجیه بازداشت و زندانی شده بود. هر دو، پدر و پسر، به گونۀ دروغین به همکاری با نیروی دشمن متهم شده بودند.
راجر کارستینس، نمایندۀ ویژۀ رییس جمهور امریکا در امور گروگانان در سالروز بازداشت باقر نظامی تویت کرد: "امروز، روز غم انگیز دیگری برای [اعضای خانوادۀ نظامی] است چون این خانوادۀ امریکایی از هم جدا مانده اند. برای پنج سال، ایران باقر نظامی، شهروند ایالات متحده را در بازداشت نگه داشته و در عین حال سیامک پسر وی را به گونۀ غیرقانونی در زندان اوین در بند نگه‌داشته است. ایران باید به آنان اجازه دهد تا به هم پیوسته و یکجا با هم در آزادی بسر برند."
جیک سولیوان، مشاور امنیت ملی ایالات متحده در یک مصاحبۀ تلویزیونی، بازداشت غیرعادلانۀ شهروندان امریکایی را در ایران "ظلم کامل و محض" توصیف کرد. او گفت که حکومت بایدن – هریس در این مورد با ایرانی‌ها ارتباط گرفته است و پیام قوی فرستاده است: "این عمل دیرینه را قبول نخواهیم کرد که آنان [ایرانی‌ها] امریکایی‌ها را با روش غیرعادلانه و غیرقانونی بندی می‌کند. این اولویت مهم برای حکومت [امریکا] است تا امریکایی‌ها را به گونۀ مصوون به کشور برگرداند."
ایران تنها کشوری نیست که شهروندان خارجی را برای مقاصد سیاسی زندانی می‌کند و امریکایی‌ها هم تنها قربانیان این کار نیستند. اخیراً حدود ۵۸ کشور جهان به شمول ایالات متحده به عنوان روابط دولت با دولت، اعلامیه‌ای به رهبری کانادا را تایید کردند که زندانی کردن مستبدانه را محکوم می‌کند.
انتونی بلینکن، وزیر خارجۀ ایالات متحده گفت که عمل زندانی کردن مستبدانه بر اساس قوانین بین‌المللی ممنوع شده است، اما به گفتۀ وی "شماری از کشورها هنوز هم این کار را انجام می‌دهند و ما به صفت جامعۀ جهانی باید بر ضد آن به پا خیزیم. زمان آن فرا رسیده است که پیام واضحی به تمام حکومت‌هایی بدهیم که شهرواندان خارجی را مستبدانه بازداشت کرده و تلاش می کند که از آنان به عنوان ابزار نفوذ کار گیرد: چنین چیزی از سوی جامعۀ بین‌المللی تحمل نخواهد شد."