27 janari, data në të cilën u çlirua kompleksi i kampit të përqendrimit dhe vdekjes Aushvic-Birkenau në vitin 1945, është Dita Ndërkombëtare e Përkujtimit të Holokaustit. Është një rast për të nderuar miliona hebrenj të vrarë nga Gjermania naziste dhe bashkëpunëtorët e saj. Pavarësisht deklaratave pas Holokaustit se "kurrë më" nuk do të lejohej të ndodhte një tragjedi e tillë, dhe pavarësisht premtimeve për vigjilencë, krime të gjenocidit janë kryer vazhdimisht që nga Lufta e Dytë Botërore: në Kamboxhia, Ruanda, Bosnje, Darfur, Xinjiang dhe zonat që kanë qënë më parë nën kontrollin e ISIS-it.
Konventa e vitit 1948 për Parandalimin dhe Dënimin e Krimit të Gjenocidit ishte instrumenti i parë ligjor që kodifikoi gjenocidin si krim. Ai e përkufizon gjenocid aktet specifike të kryera me qëllim për të shkatërruar, tërësisht ose pjesërisht, një grup kombëtar, etnik, racor ose fetar. Konventa njeh pesë akte të tilla, të cilat përfshijnë vrasjen e anëtarëve të grupit, vendosjen e masave që synojnë të parandalojnë lindjet brenda grupit, transferimin me forcë të fëmijëve të grupit, dhe më tej kriminalizon komplotin, bashkëpunimin, përpjekjen ose nxitjen për të kryer gjenocid.
Holokausti ishte një gjenocid që i referohet në mënyrë specifike tentativës për asgjësimin e hebrenjve evropianë nga Gjermania naziste dhe bashkëpunëtorët e saj.
Edhe pse në përgjithësi dihet se Holokausti përkoi me Luftën e Dytë Botërore, fillimet e tij datojnë në vitet 1930. Sapo Partia Naziste erdhi në pushtet, regjimi nazist filloi të synonte armiqtë politikë dhe ata që ata i konsideronin si inferiorë në thelb. Gjatë viteve 1930, u vendosën gjithnjë e më shumë masa që bënë të mundur margjinalizimin e komunitetit hebre dhe grupeve të tjera në shoqërinë gjermane. Me fillimin e Luftës së Dytë Botërore, krimet kundër popullatës civile u bënë më të zakonshme. Dhe, me fillimin e sulmit ndaj Bashkimit Sovjetik në vitin 1941, filluan krimet kundër komuniteteve hebreje në Evropën Lindore. Në fillim të vitit 1942, udhëheqja naziste zyrtarizoi zbatimin e asaj që ata e quajtën "Zgjidhja përfundimtare": asgjësimi sistematik i një segmenti të caktuar të popullsisë si politikë e qeverisë.
Holokausti ishte pjesë e Luftës së Dytë Botërore, por ishte i ndarë nga përpjekjet e luftës naziste. Në të vërtetë, "Zgjidhja Përfundimtare" shpesh kishte përparësi nga përpjekjet e luftës: pavarësisht nga një nevojë e dëshpëruar për personel dhe materiale në vijat e frontit, asnjë pasuri nuk u devijua nga detyrat e kampit të vdekjes. Në fund, "Zgjidhja përfundimtare" rezultoi në vdekjen e gjashtë milionë hebrenjve.
"E keqja në një shkallë të madhe mund dhe ndodh në botën tonë - dhe ... ne kemi përgjegjësinë të bëjmë gjithçka që mundemi për ta ndaluar atë," tha Sekretari i Shtetit Antony Blinken. "Kjo është arsyeja pse është kaq e rëndësishme që të flasim të vërtetën për të kaluarën, për të mbrojtur faktet kur të tjerët përpiqen të shtrembërojnë ose banalizojnë krimet e Holokaustit dhe të kërkojmë drejtësi për të mbijetuarit dhe familjet e tyre."