តទៅនេះ គឺជាបទវិចារណកថាដែលឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីទស្សនៈរបស់រដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិក
កាលពី ៨ ឆ្នាំមុន អង្គការសហប្រជាជាតិបានបង្កើតគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព (SDGs) ដែលជាគោលដៅពាក់ព័ន្ធគ្នាចំនួន ១៧ ដែលមានបំណងលើកកម្ពស់ជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាជននៅជុំវិញពិភពលោក ដែលត្រូវសម្រេចឱ្យបាននៅត្រឹមឆ្នាំ ២០៣០ ខាងមុខ។
កាលពីថ្ងៃទី ១៨ ខែកញ្ញា មហាសន្និបាតអង្គការសហប្រជាជាតិបានពិនិត្យវាយតម្លៃថាតើបណ្ដាប្រទេសជាសមាជិកធ្វើបានប៉ុណ្ណានៅក្នុងការសម្រេចឱ្យបាននូវគោលដៅទាំងនេះ។
អ្នកស្រី Isobel Coleman អនុប្រធានផ្នែកគោលនយោបាយនិងការរៀបចំកម្មវិធីនៃទីភ្នាក់ងារសហរដ្ឋអាមេរិកសម្រាប់អភិវឌ្ឍន៍អន្តរជាតិ (USAID) បាននិយាយថា៖ «ពិភពលោកមិនទាន់បានឈានដល់កម្រិតដែលខ្លួនចាំបាច់ត្រូវធ្វើឱ្យបាននៅត្រឹមពេលបច្ចុប្បន្ននេះដើម្បីសម្រេចឱ្យបាននូវគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពនៅឡើយទេ។ ជាការពិត យើងធ្វើដំណើរបានជាងពាក់កណ្ដាលផ្លូវហើយចាប់ពីឆ្នាំ ២០១៥ ឆ្ពោះទៅកាន់ឆ្នាំ ២០៣០ ដើម្បីសម្រេចឱ្យបាននូវគោលដៅនេះ ហើយយើងនៅយឺតយ៉ាវនៅឡើយ»។
អ្នកស្រី Coleman បានបញ្ជាក់បន្ថែមថា៖ «និយាយតាមត្រង់ទៅ យើងមានដំណើរថយក្រោយច្រើន ដំណើរវិវឌ្ឍដ៏គួរឱ្យខកចិត្តច្រើនក្នុងការសម្រេចឱ្យបាននូវគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពនេះ ហើយករណីនេះគឺបានកើតឡើងតាំងពីមុនវិបត្តិជំងឺកូវីដ១៩ ទៅទៀត»។
អ្នកស្រី Coleman បានលើកឡើងទៀតថា៖ «យើងបានសម្រេចតែ ១៥% ប៉ុណ្ណោះនៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពរបស់យើងនៅពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយក្នុងករណីខ្លះ យើងថែមទាំងបានដើរថយក្រោយទៀតផង»។
អ្នកស្រីបានកត់សម្គាល់ថា វិបត្តិជំងឺកូវីដ១៩ ក៏ដូចជាការឈ្លានពានរបស់រុស្ស៊ីលើអ៊ុយក្រែន បានរួមចំណែកយ៉ាងពិតប្រាកដដល់ដំណើរថយក្រោយនេះ «ដូច្នេះ អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើគឺត្រូវពង្រឹងទ្វេដងនូវការប្ដេជ្ញារបស់យើងគ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់ដើម្បីបង្កើនឱ្យបានខ្លាំងក្លានូវកិច្ចប្រឹងប្រែងរបស់យើងនៅក្នុងការសម្រេចឱ្យបាននូវគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព»។
អ្នកស្រី Coleman បានថ្លែងដូច្នេះថា៖ «ករណីនេះនឹងតម្រូវឱ្យមានមិនត្រឹមតែការអន្តរាគមន៍ពីរដ្ឋាភិបាលប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងការអន្តរាគមន៍ពីវិស័យឯកជនថែមទៀតផង។ ដូច្នេះ គំនិតទាំងមូលនៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពនេះគឺការផ្ដោតពិតប្រាកដលើកិច្ចប្រឹងប្រែងទាំងអស់របស់យើងលើបណ្ដុំគោលដៅរួម។ ជាងនេះទៀត យើងទាំងអស់គ្នាចាំបាច់ត្រូវប្រើចង្វារចែវទូកនោះក្នុងទិសដៅដូចគ្នាដើម្បីដោះស្រាយគ្រោះអត់ឃ្លាននៅលើពិភពលោក វិសមភាព ភាពក្រីក្រ បញ្ហាសុខភាព ផ្នែកផ្សេងៗទាំងអស់នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព និងសិទ្ធិរបស់ស្ត្រីនិងកុមារី។ ទាំងអស់នេះគឺសុទ្ធតែជាផ្នែកនៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព ហើយយើងពិតជាត្រូវការធ្វើឱ្យមានការវិវឌ្ឍបន្ថែមលើរឿងនេះឱ្យបានច្រើនជាងអ្វីដែលយើងបានធ្វើកន្លងមក»។
អ្នកស្រី Coleman បានសង្កត់ធ្ងន់ថា ជាការពិត «ការសម្រេចឱ្យបាននូវគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពនេះតម្រូវឱ្យមានភាពជាដៃគូ»។
អ្នកស្រីបានលើកឡើងដូច្នេះថា៖ «គ្មានអង្គភាពណាមួយ គ្មានវិស័យណាមួយដែលអាចធ្វើរឿងនេះដោយខ្លួនឯងបានទេ។ ដូច្នេះ យើងដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីតម្រូវការនៅក្នុងការមានដៃគូបន្ថែមទៀត។ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាយើងធ្វើដៃគូជាមួយនឹងរដ្ឋាភិបាលនៃប្រទេសន័រវែស ធ្វើដៃគូជាមួយនឹងអង្គការវេទិកាសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក»។
អ្នកស្រី Coleman បានបន្ថែមថា ជាទីបញ្ចប់ យើងឃើញមានការជំរុញដ៏ខ្លាំងក្លាមួយឱ្យមានការ «ធ្វើជាដៃគូជាមួយនឹងវិស័យឯកជន ដើម្បីធ្វើឱ្យប្រាកដថាមូលធនឯកជនមានកម្រិតច្រើនជាងមូលធនដែលរដ្ឋាភិបាលអាចប្រមូលបាន ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាប្រឈមនិងឱកាសនានាដែលស្ថិតនៅពីមុខយើង»៕